دلهای بلورین

بعضی حال و هواها اونقدر دلچسبه که نمیتونی ننویسی. مثل امروز. وقتی برگشتمخونه، بعد از کلی پیاده روی و خستگی، زیر نور زیبای آفتاب که همه هال مونو پرمیکنه، کنار بخاری هال نشستم وپاهامو دراز کردم ؛ خستگی و درد و سرمای پام یواشیواش تسکین پیدا کرد.

رفته بودم دانشگاه فردوسی. برای انجام کارهای پایان نامه دکتری ام. استادی کهتو اونجا باهاش آشنا شدم و امروز دومین ملاقات حضوری مون بود، یک خانم دکتر خیلیخواستنی است برای من. چون انسان خوب و صریحی است و من این صراحتش را که با کوتاهصحبت کردن همراه است، خیلی دوست دارم؛ آنقدر که فکر من بعد ملاقات با ایشون کهتنها ده دقیقه طول کشید و فقط محتوای علمی داشت، آرام گرفت و احساس خوبی پیداکردم. یه جورایی باحاله این خاانم دکتر. احساس بی تکلف بودن، در حال حرکت بودن، درعین حال پرصحبت نبودن و سوالی و کوتاه صحبت کردن را با هم دارد.  وقتی می بینمش، دلم میخواد منم هیات علمی بشم.  

بخاری مان با صدای گرگر جالبی دارد می سوزد. خیلی وقت است که عادت تلویزیون تماشا کردن را از دست داده بودم. امشب در همراهی با همسرم، کمی تلویزیون تماشا کردم. خیلی لذت داشت. در کل، از من به شما نصیحت و وصیت، روزها را حسابی کار کنید و از آرامش شبهای تان برای استراحت لذت ببرید. 

مدتی بود تلاش می کردم که فکر نکنم. همچنین تمرین می کردم که با همه موقعیت ها با آرامش برخورد کنم. بعد کمی، احساس کردم که چقدر اینطوری یکنواخت می شوم و احساساتم را می کشم. یادم آمد از سخنی که دکتر سروش در مورد مهمان خانه مولانا گفت. سرچ کردم و دیدم عجب سخن جالبی است. مولانا می گوید جلوی هجوم افکار به قلب تان را نگیرید. دلتان را مهمان خانه ی تمامی افکار و احساساتی قرار دهید که به سمت تان می آید؛ خواه مثبت و خواه منفی. وقتی آن را مهمان می دانید، چند فایده دارد. اول اینکه با آن نمی جنگید و از این رهگذر اعصاب خود را خرد نمی کنید. دوم اینکه همانطور که آمده است،خواهد رفت چون مهمان است و سوم اینکه از این راه ندای درون تان را روشن نگه می دارید.